Yazar: Hakkı Yalçın • Eklenme Tarihi: 13.02.2005 • Görüntüleme: 3.573

Özet:
Aşk gençliğimdi, sevdalar orta yaşım. Cebimde yorgun şarkılar taşırım, gözlerimde üzüm bağları.

Kelimeler:

Aşk gençliğimdi, sevdalar orta yaşım. Cebimde yorgun şarkılar taşırım, gözlerimde üzüm bağları. Dağları mesken tutan eşkıyaları sevişim, yüreğimdeki anarşist çocuğun sevgisidir. O eşkıyalar ki, namusu ve şerefi çıkarttılar dağların yamaçlarına. O eşkıyalar ki, sadece kendi hayatlarını harcadılar, toplumu değil. "Dünyaya hükümdar olmaz" denilen şarkılardaki eşkıyalar, onlar değildir. Şimdiki eşkıyalardır. Şehirleri ele geçirenler!


***

İnsan yazarken, resmini çizer aslında. "Gazeteciliğin Adams Ailesi'ne" katılmak gibi bir hırsım olmadı hiç. Birbirini emziren şeytanların, kasıklarından yazan kadınların düzeninden uzakta, kendime çalıyorum gitarımı... Fonda, yağmur ve ilahi bir mızıka sesi... Anası ağlayan bir halk, her şeyini yitirmiş. O halk ki, kendisini omuzlarda taşıması gereken gazeteciliğin, mankenleri omuzlara almasına bile alkış tutuyor. Orhan Pamuk'a yüklenmekle, gazeteciliğin şanını kurtaracağını zannedenlerin göz boyamasına ise sesini çıkartmıyor.


***

Çocukları azdıran bir düzen var ülkemizde. Paranın şehveti, pis pis sırıtırken, insan olmanın zarafetine değer verenler azalıyor. Namussuz gazeteciliğin bütün değerleri sattığı bir ülkede, çocukların temiz kalması ne mümkün! Çocukken kazandıklarımı büyürken yitirmedim. O yüzden çok zenginim. Paranın canı cehenneme. Hala masal kahramanlarını büyütüyorum düşlerimde. Eskiyen şehirlerde, eskimeyen güzelliklerin kırıntılarını topluyorum, gönül kuşlarımla... Zorlu geçiyor kışlarım.