Mekân sadece bir hacim değil, aynı zamanda tüm duyu organları ile birlikte algılanan, sınırları kullanıcı tarafından oluşturulabilen bir boşluktur. Bazen tasarımcılar üç boyutlu elemanlarla mekânda istedikleri etkileri yaratamamaktadırlar. Bu gibi durumlarda anamorfik illüzyon olarak adlandırılan, iç ya da dış mekanlarda uygulanabilen yöntemden yararlanılabilir.
Aydınlanma çağı ve sanayi devriminin getirdiği bilimsel ve teknik gelişmelerin paralelinde sosyolojik ve felsefi atılımlar, 19. yüzyılda sanatçıları yeni sanatsal ifade arayışları içinde izlenimciliğe kadar götürmüştür. Fizik alanındaki yeni buluşlar ise, ışık ve rengin aslında bilinenin çok ötesinde farklı bir tanımlaması olduğunu göstermiştir.
16., 17. ve 18. yüzyılda pek fazla önemsenmeyen ve kullanımı tercih edilmeyen vibrato tekniğinin, herşeye rağmen 19.yüzyılda, diğer yüzyıllara göre daha keskin bir gelişimi olmuş, icracılar ve pedagoglar tarafından kullanımı artmıştır. Dolayısıyla 19. yüzyıldaki besteciler, eserlerine bu gelişimi yansıtmışlardır. Her yüzyılda, o dönemin müziksel ihtiyaçları nedeni ile farklı kullanımları olan vibratonun, eserlerdeki veya metodlardaki kullanımı da yüzyıllar arasında farklılık göstermiştir.
İnsan yaşamının trajik olgusu olan ölüm, varolmanın zorunlu bir koşuludur. Ölümün varoluşsal gerçekliği, insana geçici ve kısa olan varlığını hatırlatmaktadır. Albert Camus, yapıtlarında bir yandan yaşamın anlamsızlığını vurgularken diğer yandan ölüme karşı başkaldırıyı işlemiştir.
Bu araştırma, Anish Kapoor’un 1985 yılında yaptığı Bir Dağ Olarak Anne adlı yerleştirmesi üzerine yapılan bir incelemedir. Anish Kapoor ve Bir Dağ Olarak Anne adlı yerleştirmesinin konu olarak seçimi, Kapoor’un sıradışı projelerinin 1980’lerden bu yana dünyanın her yerinde dikkat çekmesidir. Bir Dağ Olarak Anne adlı yerleştirme sanatçının kişisel anlatım dilini çok yönlü yansıtan önemli bir örnektir.
Günümüz toplumlarının kültürel değerlerinde ve toplumları oluşturan bireylerin duyarlılıklarında belirgin değişimler yaşandığını söylemek mümkündür. Yaşanan değişimler sanattan siyasete kadar birçok farklı söylemin oluşmasını sağlamış var olan postmodern varsayımlar, deneyim ve önermelerde önceki dönemlerden farklılık göstermektedir.
Yirminci yüzyıl Sanatı’nın içinde, güzellik kaygısı taşıyan veya doğa görüntülerinden oluşturulmuş yapıtlar, yerlerini tamamen olmasa da düşünsel endişeler taşıyan ve çeşitli söylemler içeren yapıtlara bırakmıştır. Geometrik forma dayalı biçimlemeler, resim sanatının kendi geleneğinde 20. yy başlarında bir biçim devrimi yapmalarının yanı sıra yeni bir düşünüş ve kavrayışı da getirdikleri gözlemlenmiştir.
Tasarımcıya geleneksel yöntemlerden farklı bir rol yükleyen evrimsel tasarım metodu, yeni bir insan-bilgisayar etkileşimi olarak ortaya çıkmaktadır. Bu çalışmanın amacı, tasarım sürecinde otomasyonu sağlayan evrimsel tasarım yöntemini incelemektir.
Sanat, bireysel ve toplumsal kimliklerin ifade araçlarından biridir. Toplumsal değişim süreçlerinde bazı kimlikler ortadan kalkarken, yeni kimlikler ortaya çıkar. Bu yazı, Osmanlı Batılılaşmasının başladığı 18. yüzyıldan, Cumhuriyet dönemine kadar üretilen figüratif resimler üzerinden Osmanlı toplumunun bireysel ve toplumsal kimliklerinin irdelenmesini amaçlamaktadır. Ressamların kendilerini ve toplumlarını anlatırken kulllandıkları üslup ve imgelerin anlamları üzerinde durulacaktır.
1935 - 1945 yılları arasında Giacometti’nin sanat yaşamında iki bölüm görülür: 1935-40 yılları arasında modelden esinlenerek, 1940-45 yıllarında ise hayal gücüyle yapıtlar verdi. Aynı yıllarda modem realist Balthus, Gruber ve Derain’le de arkadaşlık kurdu.
